Musae Posonienses

Hodie vobis ostendere volo, quam iucunde Posonienses Musae primis adhuc decenniis saeculi undevicesimi cantaverint. Quod infra legitur, carmen est Antonii Faber, qui unus e poetis Posoniensibus tum seria pangebat carmina tum iucunda atque iocosa.

Spectabili et Clarissimo Domino
Ludovico Andásy
Poetae laureato, dum urceolo tabacae nobilioris
grani eidem gratificarer.

Suscipe grato animo hoc Venerande senex! leve munus
Qvod tibi sincera cordeque mente fero. –
Qvod penes ut possis annos tot vivere sospes
Qvot numerat tabaca haec granula fulva, precor,
Qvid precor ast stolidus? fieri qvod posse repugnat,
Vita hominis brevis est, sic voluere Dii –
Qvid juvat ardentes ad sidera tollere palmas? –
Nil profecturis coelum adiisse sonis? –
Nec tibi praeclaro Vati est qvaerenda diurna
Vita, mori Dea qvem Musa latina negat. –

Carmen anno MDCCCXXXIII-o confectum esse veri simile est. Ludovicus ille Andásy Posoniensis multa carmina scripsit saeculo duodevicesimo exeunte nec non primis annis saeculi subsequentis. Posonium olim erat quae nunc Bratislava nuncapatur urbs principalis Slovaciae.

Nostrates olim Latinitatis cultores

Cum proxime patriae meae mentionem fecerim, pauca de illa mihi scribendum puto. Slovacia moderno nomine nuncupata fuit olim Regni Hungariae pars, quod regnum interiit anno 1918-o. Regio, quae nunc finibus nostrae reipublicae circumscribitur, saeculo nono Magna, quae vocatur, Moravia continebatur, postea saeculo undecimo una cum regione transdanubiana nucleum Regni Hungariae formavit. Litterae Latinae apud nostrates mirum quantum florebant, praesertim saeculo decimo octavo, immo saeculo quoque subsequenti, id est undevicesimo, Latinitas hic satis strenue colebatur. Alimentum atque fomentum Latinitatis procul dubio id etiam fuit, quod haec lingua nostris in partibus tamquam officialis adhibebatur in officiis, comitiis et in ceteris similibus usque ad annum 1848-um. Quod est tamen mirabilius, cottidiana quoque colloquia inter excultiores atque politiores homines Latine fieri solebant, quod documenta historica et litteraria satis abunde probant. Recens impegi in librum quemdam scholasticum, in America saeculo undevicesimo typis editum, qui geographiam totius mundi tractans omnes regiones cum linguis in eisdem usitatis enumerat. Librum evolvi, Hungariam (Regnum Hungariae) inveni et apprime miratus sum cum deprehendissem auctorem huius libri scripsisse linguam, qua incolae Hungariae utebantur, esse Latinam. Sane miror traditionem adeo tenacem fuisse, ut auctor ille Americanus putaret res ita vere se habere. Reapse plures erant linguae, quibus id temporis gentes Hungariam inhabitantes loquebantur, nempe Hungarica, Slovaca, Germanica et aliae. Vere deplorandum est hodie linguam, quae adhuc saeculo undevicesimo apud nos vivens et usitata fuit, in Slovacia fere oblitam et vita prorsus extrusam esse.

Aspectus mutatus

Salve, quicumque hunc meum commentariolum legis. Heri aspectum commentariorum meorum interretialium renovavi, quem simplicem esse volo. Renovatione autem completa comperi colores huius paginae eosdem esse, qui gentis meae Slovacae proprii sunt. Haud consulto factum. Attamen feliciter factum. Est enim mihi propositum his commentariis, quos in posterum florere spero, etiam nonnulla de patria mea inserere, ut benevoli lectores lectricesque eam saltem per interrete, si velint, invisere queant.

Primo propositum

Ergo, hamus proiectus est. Hic ad litus maris electronici sedebo et varia meditabor. Et interdum quaedam calamo Latino scribam. Verba huius linguae obsoletae in interrete mittam. Est quasi experimentum, ut videam, quomodo haec duo combinari possint.